Irritant
Ken je van die vrouwen die zo ongelooflijk knap zijn, met van die weelderige lokken, kneiterlange wimpers en perfecte figuurtjes? Waardoor, als je tegenover ze staat, alleen maar kan denken aan je eigen rare peenhaar dat als stro om je hoofd is gedrapeerd, aan die verse pukkel op je kin en aan die klonten in je wimpers omdat je mascara weer eens uitgedroogd is (en je gewoon te lui was om een nieuwe te halen). Dat zijn van die vrouwen waar je instant een hekel aan hebt (uit pure jaloezie natuurlijk, laten we eerlijk blijven). En weet je wat ik dan echt irritant vind? Dat als ze dan hun mond lostrekken, ze ook nog eens superleuk, spontaan en lief blijken te zijn. Moet je ze verdomme nog aardig ook. Bah…
Zeikwijf
Vandaag heeft het woord zeikwijf een hele nieuwe betekenis voor mij gekregen. Vandaag heb ik zo had gelachen, dat ik in mijn broek heb gepiest. Geen ervaring die ik nogmaals wil meemaken.
Scheldwoord
Ik hou niet zo van schelden, wel van vloeken. Maar schelden, nee… dat is niet mijn ding. Toch heb één favoriet scheldwoord. Het rolt zo lekker over de tong: nare drekslet. Probeer maar eens, je wordt er gelijk vrolijk van.
Pleurt op
Vroeger werkte ik in een kledingwinkel. Elke zaterdag kwam er een mevrouw die altijd alles, maar dan ook echt alles in de winkel wilde passen. Ze kocht nooit wat en liet ons vervolgens met een enorme zooi achter! Als ze eraan kwam deden we steevast ‘wie is de sjaak’, want niemand wilde haar meer helpen. Afijn, het was weer mijn beurt en voor de zoveelste keer hobbelde ik als een brave butler achter haar aan terwijl ik 300 kledingstukken met me meesjouwde. Bij elk kledingstuk kwam de vraag: “Hoe valt dit?” Na t-shirt 289 was ik het zat; ik trok dat kloteding uit haar handen en zei: “Hoe dit valt? Nou zo!” Ik flikkerde het ding op de grond en liep weg.
Was mijn baas overigens niet zo blij mee. Ik wel.