annefloormensink Het is zo ver… Ik word oud. Die kreukels die zich ’s nachts in mijn decolleté hebben gevormd, verdwijnen ’s ochtends niet meer na vijf minuten. Nee tegenwoordig zitten ze er tegen het middaguur nog. En ik heb mijn eerste grijze haar ontdekt. Werkelijk, als er Olympisch goud werd gegeven voor het snelst naar de kapper rennen, dan had ik hem gewonnen. Lachrimpels? Man, ik heb complete wielsporen naast mijn ogen zitten. En ojah, what the fuck is dat ineens met cellulitis? Denkt je lichaam na een bepaalde leeftijd ineens: Hey, dat strakke velletje waar je zo blij mee bent? Weg er mee! Hier komen de kraters… Om te janken!
Hoe accepteer je een lijf wat niet perfect is?
Eigenlijk ben ik best een blij ei over mijn lijf. Althans, ik heb geen hekel aan mijn lichaam, ja ok er mag best iets van af en er zijn wat kleine dingen die ik zou willen aanpassen (wanneer komen ze nou een keer met real-life Photoshop?), maar over het algemeen: mwah niet slecht. Ik denk dat ik geen enkele vrouw ken die helemaal blij is met haar eigen lichaam. Niemand is perfect en iedereen heeft zijn eigen onzekerheden. Dus waarom erover blijven piekeren? Zal wel iets vrouwelijks zijn… Volgens mij hebben we allemaal zo’n stemmetje in ons hoofd die ons wijst op alles wat we niet goed doen of wat niet mooi is. De een kan dit stemmetje alleen beter negeren (of knock-out slaan) dan de ander. Ik ben nog druk aan het trainen en ik moet zeggen, ik sla al iets harder dan de natte dweil als voorheen.
Soms moet je die stemmetjes gewoon knock out slaan.
Zou ik gelukkiger zijn met een perfect lichaam?
Heb je er weleens over nagedacht wat er anders in je leven zou zijn als je het perfecte lichaam had? Ik wel. Zou mijn man meer van me houden? Zou ik betere carrièrekansen hebben? Zouden mensen me aardiger vinden? Waarschijnlijk niet, dus zo belangrijk is een perfect lichaam eigenlijk niet. En vergeet niet dat een afgetraind lichaam keihard werken en weinig genieten is. En de vraag of ik dat ervoor over heb? Pfff… ik weet het niet. Mijn lichaam zegt dus niet zoveel over wie ik ben als persoon. Misschien moet ik me daarom wat meer op mijn kwaliteiten focussen in plaats van op die putjes in mijn billen. En mezelf continu vergelijken met anderen heeft ook geen zin. Niets maakt zo ongelukkig als vergelijken. Ik zal nooit van dat weelderige haar hebben of van die ellenlange wimpers. In de zomer blijf ik nou eenmaal een witte melkfles (ik word hooguit een keer beige als Baileys) en mijn benen zullen nooit tot aan mijn nek komen. Ik pas ervoor om me schuldig te voelen als ik een lekker gebakje neem of een zak patat met een dikke klodder mayonaise. Geluk is gewoon in een stukje heerlijk geurende (liefst nog warme) cake bijten. Klaar.
Misschien moeten we allemaal eens stilstaan bij hoe bijzonder een lichaam eigenlijk is. Wat het allemaal doet en kan. Pas op het moment dat je lichaam je in de steek gaat laten, besef je hoe mooi het is en hoeveel profijt je hebt van een goed werkend en gezond lichaam. Dus ik ga mijn lichaam eens een keer bedanken in plaats van het constant af te zeiken. Zo. En nu tijd voor acceptatie. Na dit allemaal gezegd te hebben ga ik naakt voor de spiegel staan en focussen op alles wat mooi is aan mijn niet helemaal perfecte, maar gelukkig wel helemaal gezonde lijf. Oh en ik ga natuurlijk een fortuin uitgeven bij de Rituals en de Hunkemöller.