annefloormensink Ik zal het maar bekennen: ik praat met mijn paard. En niet alleen: Ha Gerrit, hoe is het vandaag? (want dat zou nog enigszins normaal zijn), nee, ik heb het over echte gesprekken… Wanneer ik bij hem ben klets ik honderduit, of het nu is tijdens het poetsen, een buitenritje of wanneer ik z’n stal schoonmaak. Het is zelfs zo erg dat ik mezelf ervan overtuigd heb dat hij terugpraat of me op z’n minst begrijpt. Je zou toch bijna denken dat iemand maar eens een goed gesprek met mij moet hebben, een psychiater of zo, want ik realiseerde me laatst dat dit toch wel een beetje vreemd is… We waren in het bos aan het rijden en nadat ik mijn dag met ‘m had besproken, blèrde ik in een vlaag van pure emotie: “Ach Gerrit wat hou ik toch van je!!” Niet wetende dat er op dat moment een oudere man achter me liep (met z’n hond) en de gevatte opmerking plaatste: “Nou, nou jongedame, ik weet niet hoe ik dat aan mijn vrouw moet uitleggen hoor…” (heette die kerel werkelijk waar ook Gerrit).
Waarom ik denk dat hij me begrijpt? Omdat ik, wanneer ik met hem klets, van die praatwolkjes boven zijn hoofd visualiseer met zijn antwoorden. Ik ben meestal nogal, ja hoe zeggen we dit, enthousiast en zoetsappig met hem aan het kletsen. Lees: “iiieee wat een knappe Gerrit, ik denk dat ik jou wel de mooiste van de hele wereld vind. Met je dikke billen en je eigenwijze hoofdje. Misschien moet je soms ook wat beter naar me luisteren, dan vind ik je niet alleen de allerknapste, maar ook de allerliefste. Weet je nog wat je laatst deed? bla bla bla…” of: “Ja hè lieverd vandaag gaan we lekker naar buiten. Nee, nee, we komen geen enge dingen tegen, ik zal niet meer langs die rare prullenbak rijden. Die vond je eng hè? En nee Gerrit, het gaat ook niet regenen, dus daar hoef je je geen zorgen om te maken. Laatst liep ik in de regen en weet je wat er toen gebeurde? bla bla bla…”
Waarom denk je dat ik zo in de drek lig te rollen?
Ja. Dat soort gesprekken dus. En dan zie ik zijn antwoorden naar boven komen: “Ja-ja-ja, ik weet wel dat je me knap vindt. Dat zeg je élke dag… zo’n 10 keer, pffff. Waarom denk je dat ik altijd in de drek lig te rollen? Anders vind je me nog knapper en ik weet niet of ik dat wel aankan.” Schudt ondertussen, voor een dramatisch effect, een keer met zijn hoofd zodat zijn pony heen en weer woeit. Of: “Geloof er niets van, de vorige keer beloofde je me ook dat we geen enge dingen tegen zouden komen. Nou ik weet niet of je het bent vergeten, maar laatst liepen er allemaal van die mannen met griezelige houten dingen in hun hand (militairen met houten geweertjes) onze kant op en je weet hoe dat afliep. Ik draai me zo weer om hoor. Als je dat maar weet.” Drukt me vervolgens met die dikke billen tegen de muur, kijkt een keer achterom en snuift mijn kant op om zijn punt kracht bij te zetten. Genieten is dat!
Daarnaast verdenk ik hem er ook van dat hij, wanneer we in de bak aan het rijden zijn, complete gesprekken voert met anderen. Laatst stonden er allemaal pony’s in de gang en wanneer we daar langs reden zag ik hem denken: “Oh hey hallo jij ook hier? Zeg eens, heb je daar nog iets op de grond liggen? Stukje hooi of zo? Ik heb nogal honger. Oh wacht ik moet weer verder, zie je zo weer.” Stukje verderop waar iemand langs de bakrand stond: “Hey jij daar mens, heb je toevallig een wortel bij je? Laat me eens ruiken.” Gaat vervolgens vol in de ankers om zijn neus tegen de jas van diegene te drukken. Superleuk.
Ik klets ook met ‘m als we aan het werk moeten, bijvoorbeeld bij springen: “Kom op jongen, dit kunnen we, hoepla eroverheen! Hebben we al vaker gedaan en toen deed je het ook zo goed”. Meestal zie ik dan het antwoord: “Meh, ti’s dat ik er zelf ook wel zin in heb, anders ging ik ècht niet…”
Hoewel ik aan de ene kant bij mezelf denk: misschien moet ik wat minder uitgebreid tegen ‘m kletsen, denk ik tegelijkertijd ook: dat gaat me nooit lukken. Al is het misschien wel verstandig de volgende keer wat beter om me heen te kijken voordat ik weer roep dat ik van Gerrit hou. Zou zo lullig zijn als die vrouw er de volgende keer bij is.
