annefloormensink Zenuwen? Nee joh, die ken ik niet… *neemt even pauze om zichzelf keihard uit te lachen*. In mijn vorige blog konden jullie lezen hoe ik verliefd werd op mijn knappe Fjord Gerrit. Hoewel ik het liefst een beetje met hem door de bossen hobbel (en soms fanatiek een lesje meedoe), vond ik het ook wel een keer tijd om weer mee te doen met een concours. Want: je leeft maar één keer en je hebt tenslotte een geweldig paardje onder je billen, dus wat houd je tegen? Na wat motivatiespeeches van de mensen om me heen, heb ik me opgegeven. Niet te hoog natuurlijk, stel je voor… straks val ik nog.
Afgelopen zaterdag was het dan zover, ons eerste concours op de manege als setje. Ik had verwacht dat ik dagen ervoor al niet kon slapen, want ik heb twee keer eerder meegedaan en toen viel ik zo’n beetje flauw op het moment dat we de bak in stapten. Nu is het fenomeen ‘rood-hoofd-krijgen’ mij niet geheel onbekend (op de één of andere manier heb ik iets van tomaat-DNA in mijn lichaam volgens mij…), maar de vorige keren was ik bijna paars aangelopen van de zenuwen. Vragen als – Heb je er zin in? of Vind je het spannend? – werden uitsluitend beantwoord met een maniakaal lachje en een vreemd hoofdknikje. Ik kan me voorstellen dat mensen dachten dat ik niet helemaal goed snik was, maar goed.
Deze keer viel het reuze mee. Goed, dat rode hoofd was er nog wel, maar… ik had er zowaar zin in! En niet alleen ik had er zin in, ook die kleine draak van mij scheurde blij rond in de bak waar we aan het inrijden waren. Bijna alsof hij op weg was naar een grote berg wortelen/hooi/appels/noem-het-maar-want-hij-vind-alles-lekker. Dat gaf de burger moed!
Je hoeft niet bang te zijn hoor stoere vent!
Op het moment dat we werden geroepen om in de gang te wachten, kwamen ze langzaam naar boven. Ja, daar waren ze wel, de zenuwen! Ik begon ze al bijna te missen… Ken je dat gevoel wanneer je in een achtbaan zit en op het hoogste punt bent, vlak voordat je naar beneden klettert? Dat gevoel had ik voordat ik de bak inreed. Gerrit kan namelijk een beetje zenuwachtig worden van muziek, dat vindt hij best spannend. Normaal gesproken schrikt hij nergens van, nog niet van een keutel op de weg, maar muziek vind hij toch best gevaarlijk. En nu wil het feit dat er tijdens het concours vrolijke Sinterklaasliedjes door de boxen klonken. De vorige keren dat we meededen was hij al aan het bokken voordat ik überhaupt in de bak reed, dus ik was benieuwd wat hij deze keer voor me in petto had.
Toen we er in mochten, stapten we redelijk zelfverzekerd de bak in. Gerrit omdat hij er wel zin in had, ik omdat ik vond dat ik niet kon achterblijven. Toen we een rondje hadden gestapt zag ik ineens wat voor vrolijke dingen er naast de hindernissen lagen: cadeautjes… Oei, die was ik even vergeten. Want cadeautjes vond hij, naast muziek, ook behoorlijk griezelig. Hoewel ik het zelf hartstikke leuk vond staan, fluisterde ik voor de zekerheid maar even in zijn oor dat die kartonnen doosjes, van nog geen 500 gram, hem echt niets konden maken. Een stoere vent als hij hoefde daar zeker niet bang voor te zijn!
Lees: het schijnt heel normaal te zijn dat een paard – van wat zal het zijn, 500/600 kilo?- bang is voor dit soort kleine dingen. Logisch natuurlijk…
Ik weet niet zeker of hij me geloofde, want volgens mij liet hij daarom uit protest (vlak voordat we moesten groeten) die dikke scheet. Leuk begin Gerrit, dankjewel. Afijn, we konden van start. Voordat ik er erg in had was het al afgelopen en ik heb er ontzettend veel plezier in gehad. Mijn doel was bereikt! 1) ik bleef er op zitten, 2) ik heb de barrage gehaald (beetje jammer van die balkjes), 3) ik heb er lol in gehad! Was ik daar nou zo zenuwachtig voor? Zonde… Volgende keer doen we gewoon weer mee!
P.S. Ik durf te wedden dat ik ook dan wel weer met een rood hoofd op Gerrit zit, maar zeker ook met veel meer plezier!
